عنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: "ثَلَاثَةٌ أَنَا خَصْمُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ رَجُلٌ أَعْطَى بِي ثُمَّ غَدَرَ وَرَجُلٌ بَاعَ حُرًّا فَأَكَلَ ثَمَنَهُ وَرَجُلٌ اسْتَأْجَرَ أَجِيرًا فَاسْتَوْفَى مِنْهُ وَلَمْ يُعْطِهِ أَجْرَهُ "... أخرجه البخاري (2/776 ، رقم 2114) ، وابن ماجه (2/816 ، رقم 2442) . وأخرجه أيضًا : أحمد (2/358 ، رقم 8677) ، وابن الجارود (ص 149 ، رقم 579) ، وأبو يعلى (11/444 ، رقم 6571) ، والبيهقى (6/14 ، رقم 10836).
واته: له(ئهبوهورهیره)هوه ـ رهزای خوای لێبێت ـ دهگێڕنهوهو ئهویش لهپێغهمبهری خواوه(درودی خوای لهسهربێت) فهرموویهتی: خوداوهند دهفهرموێ: "سێ كهس من دژیانم لهقیامهتدا، پیاوێك پهیمانێك بداتو ناوی خودای لهسهر ببات پاشان بیشكێنێو ناپاكی تیادا بكات، پیاوێكیش مرۆڤێكی ئازاد بكات بهكۆیلهو بیفرۆشێتو بههاكهی بخواتو، پیاوێك كهسێك بگرێت بهكرێو سوودی لێوهربگرێ بهڵام حهقو مافی خۆی پێنهدات ".